دوراهی وسوسه‌انگیز گنج‌یابی یا حفظ هویت. جلیل گلشن، چهره ماندگار میراث‌فرهنگی: متأسفانه فرهنگ تقدیر و تشکر وجود ندارد که از مسئولان و مردمی که در زمینه میراث‌فرهنگی خدمت می‌کنند، تقدیر و تشکر شود

دوراهی وسوسه‌انگیز گنج‌یابی یا حفظ هویت. جلیل گلشن، چهره ماندگار میراث‌فرهنگی: متأسفانه فرهنگ تقدیر و تشکر وجود ندارد که از مسئولان و مردمی که در زمینه میراث‌فرهنگی خدمت می‌کنند، تقدیر و تشکر شود
«سالار سالاری» فعال میراث‌فرهنگی درعنبرآباد: هیچ ابزار تشویقی و ارتباط درستی میان مردم و مسئولان نیست تا از میراث خود حفاظت و حمایت کنند.
کاغذوطن
حفاری‌های غیرمجاز و قاچاق آثار تاریخی در برخی نقاط ایران، به‌ویژه در محوطه‌های باستانی به معضلی جدی تبدیل شده است. در بسیاری از مناطق با وجود تلاش‌های گسترده برای جلوگیری از این اقدامات همچنان آثار باستانی در معرض تهدید قرار دارند. بازار قاچاق آثار تاریخی رونق یافته و حتی در شبکه‌های اجتماعی نیز شیوه‌های حفاری و فروش این آثار به نمایش گذاشته می‌شود. اما چرا برخی از افراد به‌جای واگذاری این میراث به دولت و نهادهای مسئول، به‌دنبال دستیابی به ثروت از طریق کشف این گنجینه‌های تاریخی هستند؟ درحالی‌که مسئولان میراث‌فرهنگی طی سال‌ها، مشارکت مردمی را یکی از راه‌های اساسی در حفاظت از این سرمایه‌های تاریخی می‌دانند.
وبسایت «بررسی جمعیت جهان» با بررسی داده‌های آماری و تاریخی هشت کشور قدیمی جهان و براساس تاریخ تشکیل نخستین حکومت سازمان‌یافته و همچنین، تاریخ استقلال و حاکمیت ملی کشورها، اعلام کرد ایران در هر دو فهرست، کهن‌ترین کشور جهان است. کشوری که با دارا بودن بیش از یک میلیون اثر تاریخی، هنوز نتوانسته در عرصه حفاظت از آثار و سرمایه‌های فرهنگی، کارنامه قابل‌دفاع داشته باشد.
*سرمایه‌های فرهنگی ایران در معرض تهدید
تشکل‌های مردمی و فعالان میراث‌فرهنگی یکی از بازوهای قدرتمند و ابزاری مهم برای آگاه‌سازی و حفظ داشته‌های فرهنگی هستند. ظرفیتی که در یک‌دهه اخیر کاملاً مغفول مانده است و مسئولان دولتی گویی دیگر تمایلی برای استفاده از این پتانسیل فرهنگی ندارند و فعالان میراث‌فرهنگی را بیش از آنکه کنار خود برای رسیدن به اهداف فرهنگی و اعتمادسازی بدانند، مقابل خود دیده‌اند.
«سالار سالاری» یکی از فعالان میراث‌فرهنگی در شهرستان عنبرآباد کرمان است. شهرستانی که فاصله بسیار نزدیکی به محوطه باستانی جیرفت، یکی از کهن‌ترین تمدن‌های بشری دارد. او در گفت‌وگو با «پیام ما» می‌گوید: «شهرستان عنبرآباد کرمان روستاها و مناطق تاریخی بسیاری دارد که مملو از محوطه‌های باستانی است. محوطه‌هایی که هنوز پای میراث فرهنگی به آنجا نرسیده، اما تا دلتان بخواهد حفار غیرمجاز بر آن کلنگ زده‌اند.»
به‌گفته او: «به‌دلیل گستردگی محوطه‌های تاریخی مردم با آثار تاریخی زیادی مواجه می‌شوند. مثلاً چندسال پیش، فردی از روستای بارده در پنج کیلومتری شهرستان عنبرآباد چند قطعه با ارزش که متعلق به هزاره سوم قبل از میلاد بود را به من نشان داد که پس از متقاعد کردن این فرد، همه این اشیای تاریخی به میراث‌فرهنگی واگذار شد. اما فکر می‌کنید میراث‌فرهنگی چه کرد؟ دریغ از یک لوح تقدیر یا حمایت معنوی از این شخص! اشیا از آن روستایی گرفته شد و تمام! حالا هر زمان که خانواده این فرد مرا می‌بینند، می‌گویند ای کاش به صحبت‌های شما گوش نمی‌دادیم. اگر این اشیا را در بازار آزاد برای فروش می‌گذاشتیم، پول دریافت می‌کردیم.»
سالاری می‌گوید: «وقتی سال ۷۳ در روستاهای عنبرآباد سیل آمد و کنارصندل جیرفت کشف شد و آثار تاریخی محوطه‌ها نمایان، مردم افتادند به جان زمین‌ها و آثار زیادی را با خود بردند. درحال حاضر هم روستاهای عنبرآباد مملو از محوطه‌های تاریخی است که وضعیت حفاظتی آن به‌شدت تعطیل است و با اینکه اداره میراث‌فرهنگی جیرفت کاملاً در جریان تمام این مسائل است، اما با مردم همکاری نمی‌کند و هیچ ابزار تشویقی و ارتباط درستی میان مردم و مسئولان نیست تا از میراث خود حفاظت و حمایت کنند.»
این فعال میراث‌فرهنگی کرمان تأکید می‌کند: «مشکل اصلی این است که هیچ اقدامی برای جلب اعتماد مردم در رابطه با میراث‌فرهنگی انجام نشده است و نمی‌شود.»
*تحویل آثار تاریخی به میراث به‌جای فروش آنها
«جلیل گلشن» از چهره‌های ماندگار میراث‌فرهنگی ایران است. او از سال ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۶ مدیر موزه ایران باستان و تا دهه ۷۰ مدیر اداره میراث‌فرهنگی استان تهران بود. معاون پژوهشی سازمان میراث‌فرهنگی و رئیس پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری نیز در سوابق کاری او در حوزه میراث فرهنگی وجود دارد. گلشن در رابطه با از دست رفتن سرمایه‌های فرهنگی و هویت اجتماعی در اثر کاهش اعتماد عمومی به مسئولان دولتی، به «پیام ما» می‌گوید: «در رابطه با جریان جیرفت دو مسئله حاکم بود. وقتی ماجرای غارت جیرفت به میان آمد، خانم دکتر چوبک، باستان‌شناس، به آنجا رفت و مردم را آرام کرد. بعد از آن دکتر مجیدزاده برای پژوهش و کاوش اعزام شد. هم‌زمان مهندس مرعشی، رئیس وقت سازمان میراث‌فرهنگی، کمک زیادی به ایجاد پایگاه میراث‌فرهنگی جیرفت کرد و باعث شد جریان جیرفت به‌ حالت عادی برگردد و حفاری‌های غیرمجاز و قاچاق اشیای باستانی تمام و جای آن را حفاری‌های علمی بگیرد.»
گلشن می‌گوید: «در ماجرای جیرفت، مسئولانی که کمک کردند تا اشیای تاریخی از مردم گرفته شود، یک‌سوی ماجرا بودند و مردم عادی که حاضر شدند اشیا را به‌جای فروش به قاچاقچیان به میراث‌فرهنگی تحویل دهند، طرف دیگر ماجرا بودند. متأسفانه هیچ نهاد دولتی و حاکمیتی از دو طرف ماجرا بابت چنین اقدام ارزشمندی یک تشکر خشک و خالی نکرد.»
این پیشکسوت میراث‌فرهنگی با اعلام اینکه ماجرای جیرفت اوایل دهه ۸۰ اتفاق افتاد، گفت: «آن زمان آقای سالاری دادستان جیرفت بود و تعداد زیادی از اشیای قاچاق‌شده را پس گرفت و تحویل میراث‌فرهنگی داد. او کمک بسیاری به جمع‌آوری آثار جیرفت کرد و همان زمان هم تأسیس موزه جیرفت شکل گرفت. جالب اینکه از دادستان جیرفت هم هیچ‌کس تقدیر و تشکر نکرد. تا آنکه امسال ایکوموس ایران تقدیرنامه‌ای تهیه کرد و مهدی حجت، رئیس دفتر ایکوموس در ایران، در سفری که به کرمان داشت، از دادستان سابق جیرفت تقدیر و تشکر کرد.»
جلیل گلشن تأکید کرد: «متأسفانه فرهنگ تقدیر و تشکر چه آن زمان که وزارت میراث‌فرهنگی سازمان بود و چه حالا که وزارتخانه شده است، در چنین موضوعاتی وجود ندارد و اصلاً در روال کاری‌شان نیست که از مسئولان و مردمی که در زمینه میراث‌فرهنگی خدمت می‌کنند، تقدیر و تشکر کنند.»
*حمایت از دارندگان اشیای تاریخی ضروری است
گلشن با اشاره به قانون سال ۱۳۵۸ شورای انقلاب مبنی‌بر اینکه باید از کسانی که به‌طور تصادفی اشیای باستانی و تاریخی را پیدا می‌کنند و تحویل میراث‌فرهنگی می‌دهند، تقدیر و تشکر و حمایت کرد، افزود: «بسیاری از مردم اشیایی دارند که طبق قانون اگر قدمت آن از صد سال بگذرد، جزو اشیای تاریخی-فرهنگی منقول محسوب می‌شود. آنها این اشیا را در اختیار دارند و نگهداری می‌کنند، اما واقعیت این است که وزارت میراث‌فرهنگی و مجموعه دولت هیچ کمکی در زمینه جلب اعتماد مردم در این حوزه نکرده است. درحالی‌که در آیین‌نامه سال ۱۳۸۱ مصوب است که اگر افرادی اشیای مجاز تاریخی داشته باشند، یعنی آثار در اختیارشان زیرخاکی نباشد و قدمت آن بیش از صد سال هم نباشد، اگر نیاز به مرمت آثار در اختیار خود داشته باشند، وزارت میراث‌فرهنگی موظف است این آثار را مرمت کند. اگر هم پولی از دارندگان اثر بابت خدمات گرفته می‌شود، فقط باید پول مواد مصرفی مرمت باشد، نه دستمزد و اجرت مرمت! حتی در این زمینه هم اقدامی انجام نمی‌شود. درحالی‌که این موضوع یکی از حمایت‌هایی است که می‌توان از مردم برای حفظ داشته‌های فرهنگی و تاریخی کشور داشت.»
این چهره‌ ماندگار میراث‌فرهنگی کشور معتقد است: «اگر قرار است حفاظت از میراث فرهنگی توسط مردم انجام شود، باید اقداماتی کرد که سبب جلب اعتماد مردم برای حفاظت از آثار تاریخی در اختیار خودشان شود. درست است آثاری که در جیرفت به دست آمد و اتفاقاً حاصل حفاری‌های غیرمجاز بود. اما مردم باز هم آمدند و این آثار را تحویل دادند و نرفتند به قاچاقچیان بفروشند تا از کشور خارج شود. چنین اقدامات صورت‌گرفته از سوی مردم بسیار ارزشمند است و نباید نادیده گرفته شود.»
چهره ماندگار میراث فرهنگی می‌گوید: «به‌طورکلی باید دو کار انجام شود. یکی آنکه دولت عزم خود را برای جلب اعتماد مردم و حتی مسئولانی که در راه حفاظت از میراث ‌فرهنگی صادقانه خدمت کرده‌اند، جزم کند و دیگر آنکه دستگاه‌های مسئول در رابطه با قوانینی که وجود دارد، مانع از حفاری‌های غیرمجاز شوند. قانون وجود دارد، اما مسئولین هستند که در این موضوع به قانون عمل نمی‌کنند. بنابراین، لازم است سازوکار اجرایی قانون برای یگان حفاظت فراهم شود تا قانونی که وجود دارد اجرا شود و جلوی غارت اشیای باستانی ایران گرفته شود.»