امین شجاعی کارگردان نمایش « پل»: اکثر مسئولین استان با دعوت و بلیط رایگان از « پل» استقبال نکردند

امین شجاعی کارگردان نمایش « پل»:
اکثر مسئولین استان با دعوت و بلیط رایگان از « پل» استقبال نکردند

امین شجاعی متولد فروردین 62 در کرمان و لیسانس سینما است از سال 79 وارد انجمن سینما جوان شده و تیاتر را از کلاسهای انجمن نمایش در سال 76 آغاز کرده است. با او به بهانه ی اجرای نمایش« پل» که یکی از کارگردانان این نمایش است گفتگویی انجام داده ام که می خوانید:
انگیز ه تان از اجرای نمایش پل چه بود؟
در این 1400 سالی که از واقعه بزرگ عاشورا می گذرد دیدگاه های متفاوتی نسبت به این جریان بوده یکی از این نگاه ها ؛ نگاه زیبای محمد رحمانیان در اثرش به نام «پل « است . از سال 89 تصمیم به اجرای این نمایش داشتیم که به دلیل هزینه بسیار بالا و تعدد بازیگران چیزی در حدود 30 نفر و … به تعویق افتاد. که بالاخره با توکل به خدا توانستیم آبان امسال اجراییش کنیم.
برخی می گویند: نمایش پل حدود 20-25 سال قبل توسط آقای محمد قاسمی نمایش داده شده است نظر شما چیست؟
آقای قاسمی نمایشی را در حدود 20-25 سال پیش با نام پل اجرا کردند که مضمونش تفاوت بسیار زیادی با این اثر داشت. فضایش با فضای این داستان فرق دارد و این نمایشنامه نبوده است.
چه مشکلاتی در اجرا داشتید؟
اولین مشکل اساسی هزینه های بالا بود که شخصی بود که تنها توانستیم در حدود 15 میلیون آن را پرداخت کنیم. در رابطه با اسپانسر و حامیان مالی متاسفانه هیچ ارگان یا شخصی حاضر به حمایت تا به امروز نشده است. و این کار؛ کاری نیست که بشود از سر و ته آن زد . مشکل اساسی بعدی تبلیغات و و اطلاع رسانی بود . همه ما کار هنر را به صورت یک حرفه انجام نمی دهیم و کار غیراقتصادی فرهنگی برایمان محسوب می گردد. ما یک توان مالی داریم ، یک درجه انرژی و صبر دیگر انرژی و توانمان ته کشیده است ، اگر پولی داشته باشیم دیگر حتی فرصتی هم برای تبلیغات نداریم پنج ماه دوندگی کردیم تا همین 15 میلیون را شخصی جور کردیم و تبلیغات مشکل اساسی و اصلی ما بود
خانم ملیحه محی آبادی همسرتان نقش زن پل ساز را بازی می کنند؛ چه مشکلاتی با وجود وظایف زندگی مشترک داشتند؟ آیا فعالیت همسرتان در تیاتر آسیبی به زندگی مشترکتان نمی زند؟
ایشان با وجود پسر 4 ساله مان و کار در بیرون از خانه به کار هنر هم می پردازد. وی مربی نمایش خلاق هم هست. اما با درایت و صبوری به همه مسوولیت هایش به بهترین نحو می پردازد. که بسیار از وی سپاسگزارم.همه این مشکلات را به لذت شب های اجرا و رضایت تماشاچیان به جان می خریم. همسرم در آرامش و تمرکز من بسیار موثراست. همه ما در یک کار فرهنگی سهیم هستیم و همسر من هم یکی از اعضا گروه بزرگ فرهنگ و هنر استان است. خانم ها توان بسیاری در مدیریت چندین بخش را دارند. مدیریت کار ،هنر ،خانه و فرزند را به خوبی انجام می دهند. همسر من هم به بهترین نحو این کارها را انجام می دهد.
از موج «همواره تیاتر» در استان بگویید؛ چه قدر با این حرکت موافقید؟
کرمان در عرصه تولید تیاتردر سبک های مختلف در 4 -3 سال اخیر نسبت به سایر شهرها این قدر پویا و بی نظیر عمل کرده و دارای تنوع کافی است که در نمایش جزو نوابغ کشور قرار گرفته است. الان ما در اجرای نمایش در استان آمار قابل قبولی داریم. مخاطب تیاتر نه تنها می تواند در تمام طول سال راحت به سالن تیاتر برود بلکه در انتخاب نوع تیاترش هم آزاد است. در یک سال تقریبا از همه نوع تیاتر و برای همه سلیقه ای آثار خوبی ارایه می شود. من بسیار حامی این جریان هستم.
اما متاسفانه در این 20 شب آن قدر به من کارگردان سخت گذشته است و آن قدردر شرایط بدی هستم که به این نتیجه رسیدم که تیاتر برای شهر کرمان نیاز نیست. از 3 جنبه یک اینکه با وجود تبلیغات گسترده مردم نیازی به تیاتر نشان ندادند. دوم مسولین استان که ما آنها را با احترام دعوت کردیم من در یک روز 5-4 ارگان و آقای نژادی هم به 8-7 ارگان سرزدیم و با بلیط رایگان دعوت به دیدن کردیم که متاسفانه استقبالی نشد.اما آنها نیاز فرهنگی ندیدند و تنها عده کمی از آنها آمدند و تنها تشکر کردند. جنبه سوم تیاتری ها و همکاران خودمان هستند که برای دیدن آثار هم نمی آیند با این که این قشر در جریان تمام مشکلات گروه های هنری برای به اجرا درآوردن تیاتر هستند اما حتی برای دیدن آثار همکاران و هم دردانشان حمایت نکردند. جمع بندی این می شود که در جامعه امروزمان تیاتر دیگر نیاز نیست. من الآن از سر خستگی این حرف ها را می زنم اما مطمنم بعد از همه این جریانات باز جنون و عشق به هنر باعث می شود که برگردم و باز تیاتر کار کنم.
چه قدر مسوولین از کار حمایت کردند؟
متولی اصلی فرهنگ و هنر شهر به جای کارهای فرهنگی رو به تابلوفروشی آورده است. سازمان زیبا سازی به فعالیت هایی در قالب های پیش پا افتاده می پردازد؛ مثل برگزاری نمایشگاه صنایع دستی در کنار خیابان و آن هم با آش فروشی که بسیار سطح صنایع دستی را پایین می آورد. سازمان فرهنگی شهرداری استان مسوول است و باید مسوولین شهرداری در نوع انتخاب مدیرانش بیشتر دقت کند.
استقبال از نمایشتان چطور بود؟
اصلا رضایت بخش نبوده؛ اکثریت بیننده ها به واسطه بلیط های مهمان به تماشای کارمان می آیند. مسولین فرهنگی باید به رونق هنر و فرهنگ در جامعه کمک کنند ؛ باید کاری کنند که سالن های تیاتر و سینما که بهترین مکان برای ترویج فرهنگ هستند همیشه پر شود.
هر چه تولید آثار بیشتر باشد ، کیفیت بهتر می شود، تقاضای جامعه بالا می رود و سطح فرهنگ توسط جامعه بالا خواهد رفت الآن گروه ها به آن پختگی رسیدند که می توانند حجم روزها ی اجرا را بالا ببرند و به طور متوسط 30 شب را اجرا می کنند. باید به این توانایی ها بها و ارزش داد.
چرا نمایش «پل» را در سالن همایون اجرا کردید؟
خود آقای آقا عباسی بعد از دیدن اثر قبلی گروه «ایوان ایلیچ چردیاکف» درخواست دادند و ما هم سالن دیگری را مناسب برای اجرای کارمان ندیدیم.
گروه «بوتیاآل» به قدرت و قوامی رسیده که آثار متفاوتی را در سبک ها و ژانرهای مختلفی ارایه می دهد؛ دلیل این قوام و انسجام چیست؟
تجربه من در این سال ها نشان داده که کار گروهی است که همه جا جواب می دهد و به موفقیت می رسد. ما گروه کارگردانی داریم و هیچ کدام به تنهایی و فردی کاری را انجام نمی دهیم . اول بوتیا بود بعد با گروه پوریا قلی پور به نام «آل »ادغام شدیم. افکار و سلایقمان متفاوت است اما یک دلیمان باعث شده در کنار هم ، دوستانه کار می کنیم. صداقت مالی بین ما جریان دارد و در زمینه امور اقتصادی گروه با هم کاملا صادق هستیم.