فروش دام با سن و وزن کم به‌دلیل کمبود علوفه

 تیغ واسطه‌ها بر گلوی عشایر

فروش دام با سن و وزن کم به‌دلیل کمبود علوفه

شنیدن نام عشایر همیشه ذهن انسان را به یک فضای سرسبز و حضور زنان و مردانی که در حال تولید کشک و روغن و دوشیدن دام هستند، می‌برد، زنانی که کودکان را بر پشت خود بسته و مشک دوغی آویزان و در حال تکان دادن و در سوی دیگر اجاقی در حال سوختن و ظرفی روی آن در حال جوشیدن، سوی دیگر زنانی نان می‌پزند و کودکان در حال بازی، سیاه‌چادرهایی برپاست و مامن گهواره نوزادانی است که قرار است بزرگ شوند و همپای پدران و مادران خود کار کنند.

آن‌قدر فضا مفرح و دل‌انگیز است؛ گویی بهشت همین‌جاست و همیشه به حال عشایر غطبه می‌خوریم که چنین زندگی دور از دود و صدا و داد و بیدادهای شهر دارند و فارغ از رنج کوچ و سختی راه اما چه زندگی زیبایی برای خود انتخاب کردند.

اما طی این سال‌ها، خشکسالی‌های پی‌درپی به‌ویژه برای عشایر رفسنجانی زیبایی گذشته را از زندگی عشایر گرفته و علی‌رغم اینکه با وجود زندگی در دشت نیازی نبود غصه آب و علوفه دام‌های خود را بخورند، این سال‌ها دغدغه اصلی‌شان همین شده است و دولت‌ هم صدای عشایر را نشنیده که چنین دل پر‌دردی دارند.

مهمترین مشکل عشایر آب و علوفه دام است

جمعی از عشایر رفسنجان مشکل آب و کمبود علوفه را مطرح می‌کنند و خواستار حمایت مسؤولان هستند، آنها معتقدند از زمانی که خشکسالی شده حضور مسئولان هم در جمع عشایر کمرنگ شده و علت را پاسخگو نبودن مسئولان برای حل مشکلات آنها می‌دانند.

یکی از بزرگان عشایر رفسنجان که در منطقه سرچشمه ساکن هستند،درباره مشکلات‌شان می‌گوید: «چیزی که عیان است، چه حاجت به بیان است»؛ مشکل اصلی ما عشایر تأمین آب و علوفه است، به‌ویژه علوفه که به‌دلیل خشکسالی دام‌های ما تغذیه نمی‌شوند و مجبوریم گوسفندان‌ را به قیمت ارزان و وزن کم بفروشیم.

او از حمایت نکردن دولت سخن به میان می‌آورد و می‌گوید: چنین خشکسالی و گرانی در عمرمان ندیده‌ایم، افزایش قیمت کاه، جو و دیگر نهاده‌ها سر به فلک کشیده و مشکل عشایر را دوچندان کرده است، دولت اسمی از علوفه یارانه‌ای می‌برد اما فقط اسم است؛ چون واسطه‌ها تا رساندن به دست عشایر و دامداران قیمت را چند برابر کرده و خون ما را در شیشه می‌ریزند.

بزرگ طایفه عشایر رفسنجان اضافه می‌کند: دولت باید بدون واسطه و یارانه واقعی مواد اولیه را در اختیار ما قرار دهد، نه اینکه چند دست بچرخد و سود اصلی به جیب سودجویان برود.

عشایر بارش را روی دوش کسی نمی‌گذارد

او با بیان اینکه عشایر ثابت کردند که بارشان را روی دوش کسی نمی‌اندازند، افزود: اما شرایط فعلی نیاز است دولت به عشایر کمک کند که متاسفانه دولت هیچ کمکی نمی‌کند.

او که ۷۰ سال از عمرش می‌گذرد و بچه ایل است، خاطرنشان می‌کند: بدترین و سخت‌ترین سال عمرم را می‌بینم، خشکسالی در گذشته هم بود، اما اینقدر فشار به ما وارد نمی‌کرد، گرانی‌ها مزید بر علت شده که ما نتوانیم کمر راست کنیم.

محمدعلی محمدرضایی در ادامه عنوان می‌کند: حدود ۱۶۰ هزار دام سبک در این منطقه داریم که همیشه تولید گوشت، شیر، کشک، ماست و …در حد زیاد داشتیم، اما با این وضع آب و علوفه دام، خبری از تولیدات گذشته نیست و تولید ما کم شده اما امیدمان به خداوند است.

محمدرضایی در پایان هشدار می دهد و می‌گوید: اینگونه به‌دلیل کم‌آبی و نبود علوفه دام‌ها را بفروشیم و جمعیت دام از بین برود در آینده فاجعه‌بار خواهد بود و خطاب به مسئولان گفت: «به داد مردم برسید».

حضور ۴۶۰ خانوار عشایری در رفسنجان

غلامرضا محمد‌رضایی مسئول اداره منطقه عشایری شهرستان رفسنجان هم جمعیت عشایری شهرستان رفسنجان را ۴۶۰ خانوار عنوان می‌کند که در منطقه سرچشمه ساکن هستند و مشکل کمبود آب و علوفه در منطقه را متذکر می‌شود.

او آبرسانی سیار به منطقه عشایرنشین توسط مس سرچشمه رفسنجان را یادآور می‌شود و از حمایت نشدن از عشایر می‌گوید.

اما با توجه به اینکه جمعیت عشایر این شهرستان چندان زیاد هم نیست از طرفی از مهمترین قشر جامعه به‌شمار می‌روند؛ چرا که آنها هم تولید کننده هستند و نیازهای اصلی غذایی جامعه را تأمین می‌کنند، می‌طلبد با وجود معدن بزرگ مس و در مقابل خساراتی هم که از ناحیه این معدن شامل منطقه می‌شود، عشایر منطقه بیشتر حمایت شوند و مسؤولان هم نگاه پررنگ‌تری به عشایر داشته باشند و فراموش‌شان نکنند.

فاجعه‌ای که این عضو عشایر در رفسنجان از آن سخن به میان آورد هم باید جدی گرفته شود، چرا که با وجود فروش گوسفندان در سن کم و با وزن کم که روز گذشته در عید قربان برای قربانی کردن هم شاهد آن بودیم؛ این فاجعه دور از انتظار نیست.