دریبل فوتبال در زمین سیاست!. محمدرضا واحدی

دریبل فوتبال در زمین سیاست!. محمدرضا واحدی

یک- هنوز زخم‌های جنگ بر جان این مملکت گِز گز می‌کرد که در بازی های جام صلح و دوستی تیم های ملی فوتبال ایران و عراق به دیدار هم رفتند. برای من نوجوان آن روزها که شهادت بسیاری از هم‌سالان همسایه و هم‌مدرسه ای ام را دیده بودم خیلی زور داشت که ببینم در مراسم آغاز بازی، عابدزاده و قایقران و ابطحی و افتخاری و نامجو مطلق با بازیکنان عراق دست دوستی بدهند!

قطعنامه امضا شده بود، صلح کرده بودیم ولی من هر کدام از فوتبالیست های عراقی را همچنان دشمن می‌دیدم!

تا امروز آن بازی، تنها بازی‌ای بود که تا سوت پایانش طرفدار تیم ملی کشورم نبودم!

دو- همین یک ماه پیش اگر به هر آدم مالیخولیایی حتی، می‌گفتی چند روز مانده به جام جهانی فوتبال، این حجم از نفرت در مورد ملی پوشان فوتبال کشورمان در فضای مجازی دست به دست خواهد شد، به شما می‌خندید!

اگر می‌گفتی که یک ماه دیگر مردم بجای عنوان غرورانگیز “یوزهای ایرانی” کلمه ای می‌سازند که غصه ات می‌گیرد، هیچ کس باورش نمیشد.

آخر خیلی زمانی نمی‌گذرد از روزی که بیرو برای کریس رونالدو کری خواند و در جام جهانی قبل پنالتی‌اش را گرفت! چند هفته ای نمی‌گذرد از ان همه قندی که توی دلمان آب میشد از تماشای طنازی های طارمی در لیگ قهرمانان اروپا.

خیلی نمی‌گذرد از چشمی که به جعبه ی جادو داشتیم تا اخبار فتوحات سردار ایرانی را بشنویم از سطح اول فوتبال المان و اروپا!

سیاست ولی بازی‌های خودش را داشت. حساب و کتاب خودش را داشت!

و فوتبالیست ها همه‌ی سال‌هایی که باید پشت نیمکت های مدرسه درس سیاست و زرنگی می‌خواندند را در زمین های خاکی پایین شهر، دنبال توپ دویده اند. وقت نکرده اند دو دو تا چهار تای زبلی و بازی برد برد را یاد بگیرند. در محلات پرت بوشهر و اردبیل و مازندران و همه‌ جای ایران به جای مشق و مدرسه، فقط مشق فوتبال کرده‌اند  پس بلد نبودند یکی به میخ بزنند یکی به نعل، تا ناخواسته در برابر بخش بزرگی از مردم کشورشان قرار بگیرند تا امروز با غصه، استوری های جوانانی را ببینیم که آرزوی موفقیت برای تیم های ملی انگلیس و ولز و آمریکا می‌کنند! آن هم در برابر یوز بچه‌های فوتبال کشورشان.

شاید با مدیریت این ماجرا میشد فوتبالیست های مان را در مقابل مردم شان قرار ندهیم.

سه- فوتبال آن قدر بزرگ است که تعداد اعضای فیفا از تعداد کشورهای عضو سازمان ملل هم بیشتر است! آن قدر مهم است که هفته ی گذشته رییس فیفا مهمان اجلاس بیست کشور صنعتی دنیا می‌شود. و پیشنهاد می‌کند به احترام جام جهانی فوتبال، در جنگ روسیه و اوکراین یک ماه آتش بس اعلام شود. هنوز هم فرصت هست و علی پروین ها و حسن روشن ها می توانند مردم و فوتبال ملی را آشتی دهند. تا پشت یوزهای‌شان را خالی نکنند! یادمان نرود ما به غیر از خودمان کسی را نداریم پس بیشتر هوای هم را داشته باشیم.